vrijdag 19 maart 2010

Regels van de site

1) Feedback wordt aangemoedigd
2) Braaf zijn of weggaan
3) Alle regels mogen in vraag worden gesteld


Lezing KMF: Politieke Filosofie

Onlangs was ik aanwezig op een lezing van Koen Raes over politieke filosofie. Deze lezing was zuivere inleiding en werd ook als zodanig voorgesteld. Interessante vragen op het einde gingen voornamelijk in op de vele vakken die deze gekwalificeerde lezer geeft. De powerpoint presentatie zal ik binnenkort bemachtigen en de link ervan hier posten, eventueel met eigen opmerkingen.

Verlopig heb ik dit beeld van een lezingenreeks die ik graag zou bijwonen, organiseren of inleiden. Politieke Filosofie: Marxisme (Lenin, Trotsky, Luxemburg, Mao, ...), Nationalisme (Europees, Vlaams, Belgisch, Pan, ...), Liberalisme (Klassiek, Neo, Rawls, Libertarisme, ...), Anarchisme (Communisme, Individualisme, Syndicalisme, Primitivisme, ...). En een tweede luik. Politieke Praktijk: Religie (Christendemocratie, Katholicisme, Islamisme, Scientisme, ...), Centrum (Conservatisme, Progressivisme, Fascisme, Communitarisme, ...), Radicalisme (Links, Rechts, Collectivist, Individualist, ...) en als afsluiter Pluralisme (in de vorm van een debat -om de premisse te testen- tussen liberaal, socialist en nationalist).

Minstens 3 sprekers zijn dus vereist. De deelaspecten van de andere onderwerpen kunnen in meerdere of mindere mate aan bod komen naarmate een vertegenwoordiger van de ideologie te vinden is. De indeling is niet strikt, maar niet willekeurig. Maximum (gemiddeld) 1 lezing per maand.

Het theoretisch luik staat dus open voor sprekers. Afhankelijk van de stand- en verschilpunten kan de indeling verder aangepast worden (indien het PFK een reflectie van het aantal bereidwillige politiek-filosofisch vertegenwoordigers is dat meer dan de helft links). Bovendien kan het ook zijn dat bv. een COMAC en ALS spreker in dezelfde lezing een debat met elkaar wensen aan te gaan. In dat geval voorzie ik aparte lezingen geven. Indien ze open staan voor dialoog (om hun nuanceverschillen op conceptueel vlak duidelijk te maken, niet zozeer de tactisch/praktische) kunnen ze eventueel in dezelfde avond besproken worden. Indien ecologisten of feministen vinden dat ze uitgesloten worden, mogen zij steeds een een mailtje sturen. Er staat geen maximum op het aantal lezingen. Enkel op het aantal studenten dat in een aula past.
Een nationaal-socialist vinden is te moeilijk. Een progressief liberaal wellicht iets minder, maar een sociaal-democraat is dan weer veel te gemakkelijk. Zeker indien ik me niet tot de studentenpopulatie beperk. Maar het leukst lijkt me iemand van KASPER (aan de Blandijn zelf zijn geen rechtse ideologen te vinden). Ik kan me ook beperken tot bereidwillige (al dan niet tijdelijke) ideologen van PFK organisaties. Aan de linkerflank zal ik geen probleem vinden (meer dan de helft van de leden zijn links), aan de rechterflank zal ik mijn pijlen dan moeten richten op KVHV of NSV. Die laatste staat garant voor een debacle en verzekert enkel een lezing over taboes, censuur en racisme.

Verder wil ik opmerken dat de socialist in het debat geen marxist hoeft te zijn, maar dat dit (gezien de verenigingen die lid zijn van het PFK) waarschijnlijk het geval zal zijn is dit geen slechte inferentie. Sociaal-democraten lijken me in de partijpolitiek teveel overeen te komen met neo-liberalen dus waarom niet meteen de gedachten op de spits drijven?

Indien er vanuit MINOS geen europees nationalist of flamingant te bespeuren is, zal er gezocht worden naar iemand die pluralisme niet bepaald in hoog in de vaandel draagt. Ik wil nationalisme niet gelijkschakelen aan anti-democratie, verre van. Maar aangezien gerechtigheid(gelijkheid) en vrijheid meestal de polen zijn waarin politiek filosofisch debat zich nest, wil ik voorkomen dat beide partijen het over alles eens zijn. Of zelfs nog maar over 1 ding, namelijk wat politiek wel (en niet) inhoudt.
De aanwezigen worden verondersteld voor zichzelf te kunnen uitmaken welke argumentaties valide zijn en welke niet. Mensen die louter op basis van de lezingen een ideologie aannemen of verwerpen en zich niet verder verdiepen zijn intellectueel bijzonder luie wezens. Het begin zal abstract zijn, in die zin dat de hele premisse dat je normatief kader zou moeten verkrijgen van iets extern in plaats van je eigen moraliteit mogelijks een verkeerde is. Aangezien dit veel voorkomt (eventueel zelfs onvermijdbaar), gaan we er in de reeks dieper op in. Welke concepten kristalliseren bij aanhangers van een ideologie of politieke filosofie (of zelfs praktijk)? Waarom worden andere verworpen of niet als prioritair gezien? Wat is de waarde van de gekozen ideologie en wat is het gevaar van een ander gedachtegoed?

Ik laat u voor deze extravagante uitdieping eerst met een korte samenvatting van Koen Raes:
(Met eigen opmerkingen)
3 Soorten Macht: Coercitieve, Renumeratieve, Persuasieve.
(Staat) 1) Duur maar niet duurzaam . Bv. -politie die soms kijkt wie meer dan 140km/u rijdt.
-slavernij VSA begin 10e: Veel slavenleiders nodig (slaven werken niet als niemand kijkt). Dus men heeft het idee om slaven te betalen.
2) Renumeratieve M = ons huidig economisch stelsel Verloning
Vereist iemand met genoeg geld (kapitaal) om die macht uit te oefenen.
3) bv. Docenten (onderwijs en reclame)

Meestal zijn het gemengde vormen:
- Geen enkele staat werkt enkel op angst en bestraffen. Dan zouden er na enige tijd meer dwingers dan gedwongen zijn.
-Onderneming, enkel op geld gebaseerd stort ook in.

Olicharchie: Wie niets (te verliezen) heeft, heeft niets te zeggen. (Zelfs Kant vermeld dit)
40.000 cijnskiezers in 1830, Senators met eigendom tot in 1980.

Meritocratie: Technocratie, verdienstelijkheid

Cultuur : Tekstuele versus Visuele

Staat is taxatie.
Rechtsstaat = ook de machthebbers zijn onderworpen aan recht, de regels
welvaartstaat = niet de farao's en romeinse consuls met discretionaire M
Nieuw: Machthebbers moeten zich verantwoorden.

Conflicten oplossen met: Voice, Exit, Oorlog of Trouw.
Loyalty: Neerleggen bij M van een ander
Exit: "Ander en beter"
Voice: Echte politieke oplossing. Erover praten (tot het uitgepraat is). Vereist bereidheid (kan niet voor wie veel wapens heeft en "bereid is. Wie te zwak staat kiest voor trouw).
Exit: Methode van het kapitalisme, niemand schrijft een merk aan om te klagen.
Vroeger: Staking als exit ipv als voice (opzeggen van de arbeidsovereenkomst in plats van aan politiek doen), zo werd het gezien door de werkgever.

Dit is een selectie uit de eerste 2 bladzijden. De volgende 2 bladzijden worden wellicht gebruikt om de slides toe te lichten.

De lezing was uiterst stimulerend en geslaagd. Hopelijk slaag ik er in minstens 1 lezing te organiseren die dat niveau* evenaart. Alvorens uit de voorraden docenten en politici te duiken had ik graag gehoord wat de intellectuele invulling van praktiserende ideologen is. Studenten die zelf een ideologie hebben uitgewerkt die een afbakening verdient van buitenaf (de lezingen worden als kritiek gezien in die zin dat ze een afbakening zijn van welke concepten al dan niet gebruikt kunnen worden om betekenisvol over een samenhangen geheel te kunnen spreken).
*samenvatting van samenvatting geeft hiervan geen realistisch beeld

Filosofische Salons, salonsocialisten en ludieke invullingen terzijde lijkt het me een goede illustratie van democratie om studentenvertegenwoordigers (Van de Raad van Bestuur, Sociale Raad desnoods Faculteit) aan het woord te laten in het tweede luik om de relevantie uit te leggen en eventueel concrete strijdpunten. Dit mag best vanuit een 'studentenbelangen' versus 'The Powers That Be'-retoriek. Indien verdeeldheid onder studentenverkozenen het enige thema was zouden ze ook nimmer tegelijk zijn opgedaagd op het studentendebat. Maar op basis van het aantal aanwezigen daar ga ik aannemen dat de ware interesse ligt bij het theoretische aspect.

Tenzij er werkelijk niemand nog geeft om hoe we besluiten onze samenleving in te richten. We zullen de keerzijde van alles belichten. Iedereen die bijvoorbeeld democratie waardeert, kan zichzelf afragen: Waarom zijn zo weinig mensen (verstandelijk) actief of aanwezig op dergelijke evenementen? Waarom ben ik de enkeling die gefascineerd is om eens alle onzin te bekijken die er rond en er in zit? En indien ik dan eindelijk weet waar de democratie op gericht moet zijn, moet ik dan wachten op te anderen om hen er op te richten of zet ik in mijn eentje door?
En indien dat gebeurt, is dat dan niet anti-democratisch? Dat klinkt eerder, pakweg, technocratisch.

Beslissingen worden gemaakt door degenen die opdagen.
Indien opdagen verdienstelijk was, zou meritocratie dus het geval zijn.

Indien na 1 lezing iemand in het publiek vindt dat een ideologie duidelijk onderbelicht of ongenuanceerd aan bod komt, kan deze na de lezing altijd verzoeken in de reeks gepast te worden. Misschien begin ik met een anti-democratische introductie lezing opdat iemand zich geroepen zou voelen democratie als ideologie te verdedigen. Indien ik geen anti-democraat vind (best mogelijk), zal ik mezelf aan het vragenvuur van het publiek moeten onderwerpen en beginnen met een paar korte een omstreden uitspraken en argumentaties. Om niet van in het begin verloren te geraken, is het echter veel waarschijnlijk dat zo' n interactie pas zal plaatsvinden op het einde van de reeks bij het eigenlijke debat.

Ik vermoed dat het tweede luik het meeste stof doet opwaaien, maar hopelijk kunnen we allen veel bijleren uit het eerste luik en onze verdraagzaamheid voor domme en gevaarlijke gedachten kaderen in een breder conceptueel kader.