zondag 4 december 2011

Botsen met de buren, maar met niemand anders


"Als sterrestelsels van elkaar wegvliegen tegen alsmaar hogere snelheid, waarom botsen we dan toch met Andromeda?" EN "Waarom zal ons zonnestelsel niet beïnvloed worden?"
Het kan de ethicus vergeven worden dat hij het antwoord niet onmiddelijk weet. De kosmologische invullingen van genesis en het eschaton zijn zo ver van ons dagdagelijks bestaan verwijderd, dat zij eerder als esthetische invulling dienen gezien te worden. Wat mooi toch, die kosmos. Een bron van genot die zelfs Kant niet ontging. Al had hij het over bewondering en ontzag:
Zwei Dinge erfüllen das Gemüt mit immer neuer und zunehmender Bewunderung und Ehrfurcht, je öfter und anhaltender sich das Nachdenken damit beschäftigt: der bestirnte Himmel über mir, und das moralische Gesetz in mir. (Kritik der praktischen Vernuft)
Toch is er een kort en bondig antwoord op de vraag. De botsing gebeurt enkel binnen de Lokale Groep.
Er natuurlijk ook een vervelend, langer antwoord op de vraag. Zo is het einde der tijden (eschaton)  natuurlijk een overdrijving. Niet alleen zal de rest van het universum (en dus tijd) rustig blijven voortbestaan, zelfs binnen ons zonnestelsel zal er wellicht geen impact zijn op onze zon en planeten. Minder dan 3% kans dat de zon ons verlaat ten voordele van Andromeda.
Ons Melkwegstelsel mag er dan wel aan geloven, sterren zelf zijn heel klein in vergelijking met de grote afstanden die hen scheidt. Zoals Douglas Adams zegt in hoofdstuk 8 van het bekende liftersboek:
"Space,... is big. Really big. You just won't believe how vastly, hugely, mindbogglingly big it is. I mean, you may think it's a long way down the road to the chemist's, but that's just peanuts to space, listen..."
Zelfs onze galactische buurt is zo ontzettend groot dat we (lees: degenen die weten waar '42' een antwoord op is) er wel nog Betelgeuse in herkennen, maar verder niets. We moeten al naar onze 'zonnebuurt' kijken, eer we namen zien die we herkennen uit populaire cultuur. Alteir, Vega (Contact met Jody Foster, de verfilming van Carl Sagan's boek), Castor en Pollux (al was dat Face-Off en deelden ze dezelfde inspiratiebron).
Vergelijkingen met ping-bol balletjes in Parijs en erwten in Berlijn terzijde, volstaat het om te zeggen dat het heel erg waarschijnlijk is dat sterren nooit zullen botsen. Voor een dierensoort dat nog geen manier heeft gevonden om het zonnestelsel te verlaten is dat het belangrijkste. Dat is trouwens allemaal miljarden jaren in de toekomst, we hebben slechts een half miljard meer te gaan. Ik zou zeggen, laat het tellen.